F|Fort interviewt Loet Koreman, fotografe van het fotografieproject

Op 25 augustus 2021 verschijnt ons kunstfotografieboek De Gemene Deler, waarin 11 jongvolwassenen laten zien wat het betekent om op jonge leeftijd kanker te hebben. Loet Koreman is fotografe van het fotografieproject. Is zij als fotografe in dit project tot haar recht gekomen en welke foto is haar het meeste bijgebleven? Loet geeft antwoord.


Hoe zou je jezelf omschrijven als fotograaf, Loet?

Ik houd erg van het fotograferen in een architectonische omgeving, het liefst in combinatie met het menselijk lichaam. Vanuit deze passie ben ik altijd op zoek naar bijzondere plekken, daarvan bouw ik een archief op. Voor een opdracht of in mijn vrije werk gebruik ik deze locaties, ik ensceneer er een dynamisch beeld in, ben een verhalenverteller. Ik zet dus iets in scène, maar tegelijkertijd laat ik ook veel aan het toeval over. Ik laat mijn personage bewegen, observeer hem of haar en kijk wat er gebeurt. Een kunstwerk maak je niet in je eentje, dat doe je samen.


Ben je in dit project als fotograaf tot je recht gekomen?

Ja, zeker! Leidend waren natuurlijk de verhalen van de deelnemers aan de hand van zes thema’s en voor de locaties waren we gebonden aan ieders woonomgeving. Soms is het dan roeien met de riemen die je hebt, moest ik mijn aanvankelijke ideeën prijsgeven omdat iets wat ik mijn hoofd had niet kon. Dat vraagt dan het uiterste van je creativiteit maar dat is juist mooi. Het is gelukt de deelnemers uit hun comfortzone te trekken. Als fotograaf moet je voor veiligheid zorgen. Aan de hand van de interviews van Floor met iedere deelnemer bedacht ik daarom steeds een concept dat ik heb uitgewerkt in verschillende moodboards. Daarmee kon ik de deelnemers inzicht geven in wat ik wilde maken. Vervolgens was het de uitdaging uit iedereen het maximale te halen. Het was de uitdrukkelijke opdracht van de F|Fort Foundation vanuit een documentair verhaal kunst te maken en daar zijn we als team – de deelnemers, Floor als creatief eindverantwoordelijke en ik – goed in geslaagd.


Het maken van welke foto is je het meeste bijgebleven?

O, dat vind ik lastig. De beelden zijn zo verschillend, ze hebben allemaal een andere lading. De foto van Floor bij de boom – jullie moeten nog even wachten voordat je weet over welke ik het heb! – voelt voor mij heel dichtbij. Ik ken Floor al mijn hele leven. Maar die van Ayla bij de Chinese tempel op de Zeedijk was ook geweldig. We konden haar echt laten stralen. Ayla is bovendien zelf fotograaf, dat maakte het extra bijzonder, en ze was heel trots. We hebben ook op unieke locaties geschoten, zoals bijvoorbeeld het Rijksmuseum en Museum Voorlinden. Alle deuren gingen open voor dit project. Maar eerlijk, alle series zijn bijzonder, bij iedere deelnemer heb ik een favoriet.


Hoe kijk je terug op het project, nu het af is?

Toen Floor me vroeg voor dit project heb ik direct ja gezegd. Het was voor mij een unieke tijd, omdat ik zo intensief met haar heb samengewerkt, we zijn heel dicht bij elkaar geweest. Dat krijg je nooit meer terug. Zoiets staat los van ziekte, je krijgt er zoveel energie van. Ik ben blij dat ik dit voor deze bijzondere groep jonge mensen heb kunnen doen, er was veel wederzijds respect en het is echt belangrijk dat er aandacht voor hun positie komt. De deelnemers kennen elkaar nog niet, maar er is nu al een grote verbinding. Ik kijk ernaar uit dat ze elkaar straks bij de boekpresentatie zullen ontmoeten. Ik hoop, ik weet, dat die ontmoeting hun kracht zal geven.