De voltooide bucketlist

Er was een jonge vrouw van 23 jaar. De wereld lag aan haar voeten tot haar 24ste verjaardag in 2014. De hele nacht al buikpijn gehad en dezelfde dag naar de huisarts die de klachten wegschrijft als iets hormonaals. Toch zat ze met haar familie en vriend letterlijk en figuurlijk met een onderbuikgevoel te eten bij La Cubanita. Dit restaurant zal haar moeder in de jaren die volgen niet meer bezoeken.

Er was een jonge vrouw met zorgen. Haar lichaam vertoont seintjes dat er iets niet goed zit. Onderzoek na onderzoek volgt en vernietigende woorden worden uitgesproken door een arts: “Je hebt een zeldzame vorm van baarmoederkanker. Nog nooit gezien in mijn 25 jaar als gynaecoloog. Ik stuur je door naar het AMC”. Vanaf dat moment werd dit ziekenhuis jarenlang haar tweede thuis.

Er was een jonge vrouw die door een zeer moeilijk periode ging. Begin 2015 voelde zij onzekerheid en angst. Een levensveranderende operatie volgt, keuzes worden voor haar gemaakt en ze ondergaat het positief, maar met het gevoel dat van alles haar ontnomen wordt. De kinderwens zoals oorspronkelijk bedacht gaat niet meer lukken. Ook voor haar vriend worden bepaalde keuzes gemaakt en moeilijke gesprekken volgen, maar één ding is zeker: liever een fantastisch en hopelijk lang leven met elkaar dan met iemand anders die toch altijd op een tweede plaats zal komen.

Er was een jonge vrouw klaar om Koningsnacht te vieren in Amsterdam. Een bloeding deze avond: waar komt dit vandaan? Ze had namelijk ook al maanden rugpijn. Onderzoek na onderzoek volgt weer en twee weken later het verlossende antwoord: “Littekenweefsel, alles ziet er voor de rest goed uit”. Toch gaat het onderbuikgevoel niet weg, want bloed komt toch niet uit een litteken? En wat is die zeurende rugpijn toch? Ze probeert het los te laten, maar toch wordt dit jaar Koningsnacht niet gevierd in Amsterdam, maar saai thuis, slapend in bed.

Er was een jonge vrouw die op 20 mei 2015 euforisch met haar ouders naar het ziekenhuis reed voor de eerste controle na de operatie. Niks kon haar gebeuren, want de uitslag van een paar weken daarvoor was al goed. Een echo werd gemaakt en ze zag het gezicht van de arts direct veranderen. Het was maar een seconde, maar ze zag het. ‘Ik zie een massa en ik weet niet zeker wat het is. Laten we een scan maken, maar ik ben er pas weer over twee dagen vanwege een congres,’ zei hij. Ze smeekte of hij toch telefonisch contact wilde opnemen over de uitslag, want zoveel spanning is niet dagen vol te houden. Die middag belde hij: ‘De kanker is terug en zit overal. Longen, lymfeklieren en een tumor van 10 bij 10 cm tegen je nier aan.’ De eerste vraag was: ‘Kan ik nog beter worden.’ ‘Die kans is nihil, maar zeg nooit nooit,’ zegt hij. Ze had wel eindelijk een verklaring voor het onderbuikgevoel en de rugpijn. Die arme rechternier lag dus in de verdrukking. Ze was zich nog nooit zo bewust geweest van haar rechternier.

Er was een jonge vrouw die in de weken na de uitslag diepe dalen en fantastische hoogtepunten doormaakte. Doodsangsten wisselden zich af met prachtige momenten en dingen die werden georganiseerd voor haar. Aan de ene kant de ziekenhuisbezoeken waarin “de laatste fase: werd besproken, een gesprek over euthanasie met de huisarts, voorbereidingen op de chemotherapie, extra onderzoeken van de rechternier, en aan de andere kant momenten waarbij een groot deel van haar bucketlist werd voltooid met familie en vrienden. Skydiven, rijden in een Lamborghini en Ferrari, een dag georganiseerd met dierbaren, meerdere vakanties, een luchtballonvaart en een labradorpuppy die later haar grote steun en toeverlaat Caya wordt. Want wat als ze ziek werd van de chemotherapie? Want wat als het niet zou werken en ze echt het einde van de zomer niet zou redden? Een enorme druk voelt ze, omdat iedereen wil afspreken en ze leuke dingen wil doen. Maar het irriteert haar ook: hoe kan ze nou de ene dag genieten van racen in een snelle auto terwijl ze vervolgens geen eens tijd heeft om zich mentaal voor te bereiden op de moeilijke tijd die gaat komen? Het leven was nu en bijna de hele bucketlist werd voltooid.

Er was een jonge vrouw die anders in het leven was gaan staan. Volop genieten is wat zij elke dag doet. De chemotherapie doet zijn werk en de tumoren slinken. Zij is blij, de nier is blij en de artsen ook, maar ze geven aan dat beter worden er waarschijnlijk niet in zit, want ze zien nog altijd kleine afwijkingen. Ze blijft hoop houden en pakt haar leven weer op: ze gaat weer werken, doet mee aan een medisch onderzoek en blijkt jarenlang een placebo te hebben genomen, koopt een huis, reist heel wat landen af met haar vriend en laat eicellen invriezen om toch de kinderwens anders te laten uitkomen. Deze jaren wordt ze zich zeer bewust van haar lichaam, maar vooral de werking van de rechternier zal nooit meer voor lief worden genomen.

Er was geen jonge vrouw meer, maar een vrouw. Jarenlang ging het goed en in 2021 werd nog iets van de bucketlist voltooid: ze ging trouwen met de liefde van haar leven. De huwelijksreis volgde en daarna weer de jaarlijkse controle. Haar leven werd weer stilgezet: een tumor op de linkerlong. Alle onzekerheid en angst kwamen keihard terug. Stukje long inclusief tumor wordt verwijderd en ze gaat door met haar leven zo goed en kwaad als dat mogelijk is. Controlescan begin 2024: groei in de afwijkingen op de rechterlong. Twee longoperaties volgen. Delen van of gehele organen is ze al verloren, zekerheid over haar gezondheid ook, maar haar positiviteit krijgen ze niet.

Er was een paar maanden geleden. Een jaar na de laatste operatie en weer een mijlpaal te vieren. Ze is eigenlijk nu pas schoon achteraf gezien en dus eindelijk beter. De jonge vrouw is – tegen alle prognoses in – blijven leven, maar niet zonder slag of stoot. Dit is de grootste mindfuck in haar leven. Vooral blijheid overheerst, maar hoe pakt ze haar leven weer op met al die onzekerheid? Van sommige mensen was al afscheid genomen en op papier staat een crematie beschreven, maar toen ging ze niet dood. Als ze door haar geboortedorp loopt en ze komt de buurman tegen die de luchtballonvaart cadeau heeft gedaan, zwaait ze lichtjes opgelaten terug. Ze denkt dat hij heus blij is dat ze nog leeft.

Er was de bucketlist. Bovenaan de lijst staat beter worden, blijven en heel oud worden. Ze is fantastisch op weg met ups en downs en verlangt soms zelfs naar de saaie sleur van het leven. De bucketlist is eindelijk voltooid en haar lichaam gezond, inclusief haar rechternier.