You can’t break me down

De rauwe, maar warme stem van Michael Kiwanuka galmt door mijn kleine auto. Alle ramen staan open. De wind doet mijn haren dansen op mijn schouders. Ik draai het volume nog wat hoger en begin luidkeels mee te zingen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik voel me kwetsbaar. 

Hoe gaat mijn toekomst eruitzien? Kan ik nog geluk vinden in mijn nieuwe realiteit? En blijft de kanker weg? Maar ergens in de kwetsbaarheid, schuilt ook kracht – _want ik ben er nog. De demon had niet alleen mijn immuunsysteem overwonnen – je had mij bijna volledig verslagen, met je uitzaaiingen.

Calling for my demons now to let me go

Ik zing niet meer, ik schreeuw. Je maakt me woedend. Met jouw intrede in mijn leven, heb jij bepaald dat je onderdeel blijft van mijn leven. Het voelt als een valse start. Ik moet je uitdrijven – je bent niet welkom in mijn lijf.

Je demonische verschijning manifesteerde zich in mij. Jij sleurde me mee naar een duisternis waar het koud en kil is. In deze donkerte had ik nooit willen zijn. Mijn paspoort staat vol met stempels van de verste oorden die ik ooit heb bezocht, maar naar jouw oord was ik niet nieuwsgierig. Voor jouw oord was ik bang. Doodsbang. Dit duistere oord ontnam al mijn onbezonnenheid, geluk en hoop. Ik wilde hier niet naar toe, maar met jouw demonische kracht trok jij mij erin mee. Het was te laat. Alles wat ik kende, werd uit me weggezogen. Samen met mijn levenslust verdween het dieper en dieper naar de donkerste plekken in jouw duisternis. Hier was geen vrijheid, maar onrust. Geen ontdekking, maar rouwen. Geen hoop, maar verdriet.

De melodie van het lied vult nog steeds de auto. De boxen beginnen te kraken. Tussen de noten door hoor ik letterlijk de rauwheid – _passend bij mijn nieuwe realiteit. Ik ben ‘beter’ gemaakt, maar ik voel me niet beter.

I believe She won’t take me somewhere I’m not supposed to be You can’t steal the things that God has given me No more pain and no more shame and misery

Zijn woorden raken me recht in mijn ziel. Ik zing de woorden mee, een intens verdriet overspoelt me. Want jij bracht me naar een duisternis waar ik niet hoorde te zijn. Je stal wat God mij had gegeven: mijn vruchtbaarheid, onbezonnenheid en het vertrouwen in mijn eigen lichaam dat niet meer van mij voelt.

Terwijl ik dacht de vrijheid op te gaan zoeken, manifesteerde de kanker in mijn buik. Mijn buik waarin ik ooit hoopte twee kinderen te laten groeien. In plaats van kinderen groeiden er kwaadaardige cellen. Ze vormden een tumor van ruim vijf centimeter. Dat had een foetus kunnen zijn. In mijn droom zou ik twaalf weken zwanger geweest zijn. Maar die droom werd me afgenomen. Zonder waarschuwing. De kanker kwam als een sloophamer en brak mijn fundament af. Alles waar ik mijn leven op had gebouwd, werd in één klap met de grond gelijk gemaakt.

Ik ben nu bijna dertig. Onvruchtbaar en in de overgang. Geen hypotheek, geen carrière, financieel zwaarder. Vrienden ben ik kwijtgeraakt aan onwetendheid. Ze wisten niet hoe ze met mij om moesten gaan toen ik ziek was. Het deed me twijfelen aan mezelf – was ik voor hen wel de juiste vriendin geweest? Projecteerde ze op mij hoe ik in hun ogen hen heb behandeld of hebben ze naar hun onwetendheid gehandeld? Het maakte me onzeker. Maar het zwaarst weegt het verlies van vertrouwen in mijn eigen lichaam. Een lichaam waar ik het nog mijn hele leven mee moet doen.

Wie was ik voordat jij mij meetrok naar de duisternis? Wat heb jij van mij gemaakt? En hoe wil ik worden? Zijn mijn dromen die ik had nog echt van mij? Of heb jij ze herschreven? Ik zit met zoveel vragen die ik nooit had willen hebben.

Je kwam veel te vroeg – ik had het leven nog niet doorgegeven, en was nog niet klaar voor een afscheid van mijn leven. Ik stond aan het begin van mijn leven: op wereldreis, verloofd en een kinderwens. En daar kwam jij, de demon, de kanker: gemanifesteerd in mijn baarmoederhals. Daarmee besloot jij voor mij dat ik geen kind meer kan dragen en heb jij een droom ontnomen van een jonge vrouw. Een vrouw in de bloei van haar leven, die in een oogwenk moest leren overleven.

Je bent te groot om mij te doen verzetten. Jouw schaduw valt over mij heen. Maar ik probeer boven je uit te komen. Je bent vanaf nu een onderdeel van mijn leven. Ik moet leren te bestaan in jouw schaduw.

Ik heb tijd nodig. Tijd om mezelf terug te vinden. Tijd om mijn nieuwe fundament op te bouwen – steen voor steen, stap voor stap. Ontdekken wat mijn nieuwe dromen zijn. Leren mijn lichaam opnieuw te vertrouwen. En ergens, heel voorzichtig, de onbezonnenheid beetje bij beetje herontdekken.

Michaels stem wordt zachter, zonder zijn kracht te verliezen. Hij herhaalt de zinnen:

You can’t take me down You can’t break me down

Ik neem zijn woorden over – alsof ik zijn kracht leen. Ik zing luid mee. De elektrische gitaar maakt een intrede in het lied en begint aan zijn solo: schel en rauw. Net als het leven zelf.

Ik draai de volumeknop omlaag en stap uit de auto – kwetsbaar, maar krachtig tegelijkertijd. Ik herhaal zijn woorden nog een keer.

You can’t take me down You can’t break me down

Demon, je kunt mij niet neerhalen.
Demon, je kunt mij niet breken.

Charlotte Berman