Durf!
Leven met en na kanker is een eenzame klus, elke dag weer. Maar niemand is alleen. Er is een wereld om je heen die met je meebeweegt. Vrienden, ouders, broers of zussen, een geliefde, een collega, een studiegenoot.
Durf met mij de draad weer op te pakken
Als een van ons kanker krijgt, trekt er een siddering door de hele groep. Hoe moeten we verder, wat kunnen we doen? Wat begrijpen we van elkaars verdriet, pijn en onmacht? Wat zijn we bereid daarover aan elkaar te vertellen? Of mogen we ook gewoon even stil zijn, is het oké het niet meteen te weten?
Als we durven, dan geloven we in de veerkracht die in ieder van ons verborgen zit. Dan vertrouwen we op alle lijntjes die ons verbinden. Laten we niet te bang zijn om het fout te doen of geen oplossingen te hebben. De tegenhanger van angst is moed. Durf moedig te zijn. Durf erover te praten. Durf te vragen. Durf elkaar te begrijpen en te helpen. Durf creatief te zijn en durf er alles van te maken. Durf met elkaar te zijn en te blijven.
Durf door te vragen
Durf met mij over de toekomst te praten
Durf met mij jong en onbezonnen te zijn
Durf sprakeloos te zijn
Durf om te gaan met mijn wispelturigheid
Durf mij te verrassen
Durf mij niet te vergeten
Durf mij lief te hebben
Ik durf niet zo goed te bellen, misschien zit ze er niet op te wachten
